Volksverhalen uit Overijssel - A Buter - 1ste druk 1981 Het

Volksverhalen uit Overijssel - A Buter - 1ste druk 1981

Het Overijsselse volksverhaal leeft nog steeds, ook al zijn de meeste vertellers gestorven.
Nu zo'n anderhalve eeuw geleden legde Joost Jiddes Halbertsma als eerste in deze provincie verhalen uit de volksmond vast.
Rond de eeuwwisseling kwamen veel overleveringen zwart op wit in Dreimaandelijkse Bladen.
Ook W.A. Röring ging er in zijn Kerkelijk en werkelijk Twente niet aan voorbij en oude jaargangen van de Twentsche Courant getuigen in diezelfde tijd van de ontwakende belangstelling voor dit stuk volkscultuur.
In 1914 publiceerde de Deventenaar Jozef Cohen zijn Overijsselsche Sagen.
Twentse auteurs werden mede door hem geïnsprireerd.
Kort na de Eerste Wereldoorlog tekenden A.G. de Bruyn uit Oldenzaal en de Enschedeërs J.J. van Deinse en Cato Elderink menig verhaal op.
Toos Elderink gaf daar in Oet et laand van aleer een literaire dimensie aan.
Na deze klassieken werd op dit gebied nog slechts incidenteel gepubliceerd, o.a. door B.Plegt in het Jaarboek Twente.
W.F. Schweizer gaf in 1980 met Sagen und Märchen zwischen Ems und IJssel een totaalblik over twee onderling sterk verwante gebieden, waarbij hij bekende zaken op zijn eigen manier overbracht.

De samensteller van deze bundel, Adriaan Buter, is bekend publicist over streekeigen zaken en mederedacteur van het door dr. Tjaard W.R. de Haan geleide tijdschrift Neerlands Volksleven.
Hij geeft vroegere auteurs het woord, maar laat ook de volksmond spreken.
En hoe rijk blijkt in Overijssel de bron van het volksverhaal dan nog steeds te vloeien!
De Overijsselsche volksverhalen, over witte wieven, heksen, voorgezichten, spoken en reuzen, wondermiddelen en al dan niet verzonnen gebeurtenissen, zijn nog steeds geen afgesloten boek.

Verhaal 6.9 :

De dolle jager van Dalfsen

Van kasteel Rechteren bij Dalfsen ziet de toerist alleen de buitenkant.
Maar zelfs de bewoners gaan niet elke kamer binnen.
Eén vertrek is al sinds mensenheugenis niet open geweest, hoewel de sleutel in het slot steekt.
Het is daar binnen niet pluis.
En dat nog wel, terwijl er toch de misgewaden moeten liggen van de vroeger huiskapelaan.
Er moet nog wat zijn in die rommelkamer.
Lang geleden heeft men er een jager in gelokt, die door een dolle jachthond was gebeten.
De deur ging achter hem op slot en dagen lang heeft men de man horen brullen.
Nu heerst er de stilte van het graf en niemand durft die kamer binnen te gaan.

Selles (1996) geeft de dolle man de naam Joris de Vos, de jagermeester.
Het verhaal was destijds niet bekend bij de huidige bewoonster van het kasteel en het vroegere personeel.
Wel werd het verhaal geslachtenlang in de buurt van Dalfsen doorverteld.

Harde kaft met stofomslag - Het Spectrum Utrecht/Antwerpen - 1981 - 146 pag - ( 366 gram )

In goede staat.