De vastgoedvriend 9789491830006 Calvin Visscher

4=3 actie. Voor de feestdagen hebben we een onweerstaanbare deal bij Boekenbalie! Koop 4 boeken en betaal er slechts 3. Je leest het goed, het goedkoopste boek is helemaal gratis. Deze actie loopt tot en met zondag 1 december.

BoekenBalie maakt van tweedehands jouw eerste keuze. Met een Trustscore van 4,8 (excellent) en 30 dagen retour garantie maken we dat iedere dag waar.

Titel: De vastgoedvriend
Auteur: Calvin Visscher
ISBN: 9789491830006
Conditie: Als nieuw

visie op vastgoed

De Vastgoedvriend: een mislukte sleutelroman of een ‘absurdistisch jongensboek’?

Posted by ruuddewit on juni 17, 2013 •

1 reactie

Ik lees een boek waaraan ik eenmaal ben begonnen, bijna altijd uit. Ook als ik na een paar pagina’s weet dat het helemaal niets is. Al was het alleen maar om voor mezelf vast te stellen, dat het – na de laatste pagina te hebben bereikt – ook inderdaad niets was. Dat wordt door sommigen ‘masochistisch’ genoemd. Dit geldt allemaal voor het boek De Vastgoedvriend van Calvin Visscher, een pseudoniem voor een voormalige jurist van zowel Bouwfonds Property Finance en later Multi Development.
De afgelopen weken circuleerden er mails onder (ex-)medewerkers van Bouwfonds Property Finance, SNS Property Finance en Multi Development, waarin Visscher zijn boek aankondigt: ‘Uitgeverij Epimetheus heeft een insider van het Bouwfonds en het vastgoed bereid gevonden om alles uit de doeken te doen in een literaire roman. De invalshoek van de auteur, Calvin Visscher, is niet fraude, maar vriendschap.’ Het in eigen beheer uitgegeven boek verschijnt in een oplage van 1000 exemplaren en wordt op 23 juni in Stadskasteel Oudaen te Utrecht gelanceerd. Zelf ontmoette ik de auteur op de Provada en ik weet wie het is. Ik heb beloofd zijn identiteit niet te onthullen. Zijn naam moet u dus zelf achterhalen, voor ingewijden zal dat niet zo moeilijk zijn.
Hoewel Visscher in de verantwoording afstand neemt van de kwalificatie ‘sleutelroman’, is De Vastgoedvriend dat wel. Het 670 pagina’s (!) tellend boek dat is opgedragen aan ‘Boris’ (‘Barentsz’; voor iedereeen herkenbaar als de overleden CEO van Bouwfonds Property Finance, Bertus Pijper), behandelt de opkomst van de vastgoedfinancier van Bouwfonds in Hoevelaken (‘HuizenHoog Nederlandse Gemeenten in Hamelen’), de verkoop van Bouwfonds PF aan SNS Reaal (‘de Spaarbank’), en ook een stukje geschiedenis van Multi Development (‘Mallcom’). De rode draad is de loopbaan van de ik-persoon, Calvin Visscher, die eerst flopt bij een trustkantoor, daarna als jurist de groei en bloei van Bouwfonds Property Finance meebeleeft, dan de overstap maakt naar Multi en daar al snel aan de kant wordt gezet. Leidmotief is de ‘VOC-mentaliteit’, in de vorm van ‘Dutch Link’, wat na het gedwongen vertrek van Pijper onder diens opvolger ‘Jan Cassa’ (Marcel Kokkeel) als snel ‘Local Link’ wordt. Door het hele boek heen loopt een stuk familiegeschiedenis van Visscher, waar overigens geen touw aan vast te knopen is.
Duidelijk is, dat De Vastgoedvriend niet moet worden gelezen als een journalistiek boek. Zelf zegt hij erover: ‘Het boek De Vastgoedvriend is een absurdistisch jongensboek over mijn ervaringen in het Nederlandse zakenleven in het algemeen en het vastgoed in het bijzonder. ‘ Voor alle zekerheid heeft Visscher er ook maar een disclaimer in opgenomen: ‘Ook moet ik, opgeleid tot meester in de rechten, de disclaimer bij dit boek niet vergeten. De meeste personages zijn fictief of gefictionaliseerd ook al komen er verwijzingen naar reële gebeurtenissen of personen in voor. Projecten, projectnamen, gesprekken en uitroepen zijn allemaal door mij verzonnen of aaneengeregen. Bizarre feiten uit één project kunnen zijn gebruikt in een andere context. Dat bepaalde zaken zich echt zo hebben voorgedaan, berust op louter toeval en dichterlijke vrijheid. Verscheidene collega’s van mij meenden dat het om een sleutelroman ging, maar dat bewijst alleen maar dat zij de gebeurtenissen kennelijk ervaren hebben zoals ik in mijn romaneske optekening heb geschetst.’
Ik ben geen jurist, maar of Visscher er zo makkelijk mee wegkomt, is nog maar de vraag. Bijna alle mensen die erin voorkomen zijn – zeker voor vastgoedingewijden; en dat is tegenwoordig zo’n beetje elke krantenlezer! – herkenbaar. ‘Henk van Veen’ is Hans van Veggel van Multi, ‘Cor de Gooijer’ is Flip Kerkhoven van de Provada (‘QuoVadis’). ‘Jantje Tromp’ Jan van Vlijmen, ‘Sjors van Donderen’ Sjoerd van Keulen (SNS Reaal), ‘Harry van Dijk’ Ton van Dam (medeoprichter van Multi), Nico Veldhuizen – de rechterhand van Van Veggel bij Multi in Turkije – ‘Jan Tuimelaar’, ‘Lange Frans’ lijkt me Arnold de Haan, het ‘Orakel van Klazienaveen’ moet Hans Wiegel wel zijn, ‘Herman Hofmeier’, alias ‘De Snor’ is Henk Rutgers en ‘Kees Kornuit’ – diens voorganger bij Bouwfonds als CEO – Cees Hakstege.
Verder is ‘Fleur Rozen’ Karin Bloemen, ‘Theo’ Ton Meijer van MAB, hier ‘Mot-Bouw’ genoemd. ‘Prins Olaf’ kan niemand anders zijn dan De Roy van Zuydewijn en om Nico Vijsma ontbreekt niet onder de naam ‘Emiel Pokes’, net zomin als de ‘Makelaar in de Bollenstreek’. Ook het duo Willem Endstra en Klaas Hummel figureren in het boek onder de namen ‘Toon de Ruyter’ en ‘Frank Bose’. Zelfs de Fd-auteurs Gerben van der Marel en Vasco van den Boon – met wie de auteur blijkens de verantwoording een meer dan goede relatie heeft – komen voor onder de namen ‘Rob de Boswachter’ en ‘Vasco da Gama’. Maar dit is nog slechts een greep: insiders zullen nog heel wat meer namen tegenkomen en kunnen plaatsen.
Even een paar citaten om u een idee te geven van het schrijftalent:
‘Toch was Frank Bose een slag apart, hij had fortuin gemaakt door slagroom te spuiten op andermans ingestorte taarten. Vervolgens deed hij er een cadeaudoos omheen en slaagde er daarna in om de taart in opgekalefaterde vorm door te verkopen. Was het toeval dat die ingestorte taarten nou net uit de bankensector van Scandinavië afkomstig waren, uit Zweden vooral? (-) Frank Bose had enkele grote vastgoedfondsen behendig van hun probleemleningen afgeholpen en met discounts van wel vijftig procent het onroerend goed overgenomen en dit daarna – na even antichambreren – met fikse winsten doorverkocht. Je moest hiervoor wel vrienden hebben natuurlijk, maar die had Frank. De Ruyter en Bose gingen nu ook in vakantievilla’s, horeca en sport- paleizen, als het even kon ook in het buitenland. Boris watertandde van deze expansiedrift en prees zich gelukkig dat zijn cluppie zoveel aanzien kreeg dat er nauwelijks nog een advertentie gezet hoefde te worden. Voor assessments was ook geen tijd meer. Bovendien, wat was daarvan de meerwaarde? Wij konden zelf wel beslissen wie er aan onze hands-on-mentaliteit voldeed. ‘ (pag. 111).
En:
‘Ik liep met Marius naar de parkeerkelder om hem te wijzen op een paar plekken waar hij zonder problemen kon parkeren. Daar kwamen we Donker tegen die grijnsde.
“Sta je op Henks parkeerplek?”
“Ik had nog nooit van de man zijn naam gehoord”, antwoordde Marius. “Weet ik veel.”
Donker grinnikte. “Ach, we moeten ons nu natuurlijk ook concentreren op Herman Hofmeier … op De Snor dus en niet meer op Beautycase. Maar vooral op Boris natuurlijk. Boris is de echte baas!”
Gelukkig was er voldoende ruimte in de parkeergarage om Marius’ lease- auto snel weg te rijden. Kees Kornuit stapte haastig uit zijn auto. “Let een beetje op wil je!” zei hij. Het inparkeren liet hij over aan zijn chauffeur, die ook Kees heette en daarom door ons De Kees van Kornuit werd genoemd.
Ik wees Marius de parkeerplekken voor de leden van de raad van bestuur en andere gereserveerde HuizenHoog-parkeerplekken aan.
De Kees van Kornuit sloot de achterbak van de limousine. Door een onhandige manoeuvre verloor hij twee koffertjes; samen met drie rollen papier, die eruitzagen als architectentekeningen, vielen de koffertjes op de grond. Eén koffertje barstte open en een deel van de inhoud rolde over het beton: het waren stapeltjes honderdeurobiljetten. Dat vonden Donker en ik natuurlijk heel geestig.
“Zo Kees, nog even zwart bijklussen vlak voordat hij het schip verlaat?” Kees kreeg een rode kop.
“Ik weet hier niks van hoor”, riep hij. “Meneer Kornuit vroeg me om dit koffertje mee te nemen.”
“Ja, hij moet het nog natellen natuurlijk”, riep Marius enthousiast.
Kees keek niet blij. “Serieus jongens, wat moet ik hier nou mee?”
“Nou, ik zou het ongelukje even aan Kees melden en vragen waar het geld voor is; hij heeft vast wel een antwoord.’’ ‘(pag. 203)
Dit fragment is ook aardig:
‘Jan en ik liepen richting het runenmonument waar Emiel Pokes zijn coachingsessies had gegeven. Die sessies waren al weer enige maanden gestopt. Na de overname door HuizenHoog van MOT-Bouw hadden de jonge jochies van Development het ontwikkelingsschip verlaten en waren de mannen van MOT-Bouw leading geworden. Ergens ook wel logisch want de jongens van Development hadden de overname van de club van Boris’ vriend Theo vanwege de enorme risico’s afgeraden. Waar ze natuurlijk gelijk in hadden. Wij hadden oom Theo bij Property Finance zo hoog gefinancierd in Duitsland en Frankrijk dat de overname geen keuze meer was, maar een noodzaak. Dat vastgoedvriend Theo er nog een leuk zakcentje aan verdiend had, was meteen in de volgende Quote 500 te lezen geweest.‘ (pag. 381)
Dat Visscher een ingewijde is in het doen en laten bij Bouwfonds, Bouwfonds Property Finance en Multi, is duidelijk, maar hij heeft zeker geen leidende functie gehad. Dat maakt veel informatie achter de teksten suggestief en onbetrouwbaar. Te meer, omdat hij in de verantwoording toegeeft, dat hij naast zijn eigen observaties ook zijn fantasie de loop heeft gelaten en veel uit de media heeft gehaald, onder meer uit het boek Vastgoedfraude van Van der Marel en Van der Boom. De schrijver geeft verder wel aan met een aantal nu omstreden Bouwfonds PF-projecten en -financieringen te maken te hebben gehad, met name van het Spaanse project ‘Mosa Hermosa’ of ‘Mozes Kriebel’ (Mosa Trajectum) van de Limburger ‘Guido Sauvage’ (Ronald Ras) met een hoofdrol voor ‘onze nationale trots Johan Wilstra’ (Johan Cruijff). Eigenlijk is dat deel nog het meest vermakelijke in het boek. Ook een andere totaal mislukt Spaans Bouwfonds-project, la Cigüeña (de ooievaar) wordt onder de naam ‘El Hubo de Nieve’ (de sneeuwuil) uitgebreid behandeld.
Voor de echt ingewijden is er dus heel wat terug te vinden in De Vastgoedvriend, maar voor de meer neutrale lezer is het een onleesbaar, onnodig en ook vaak kwetsend en bombastisch boek geworden. Een mislukte sleutelroman, kortom. Visscher is jurist, dus ik neem aan dat hij de consequenties van zijn levenswerk (hij werkte er twee jaar aan) heeft overdacht. Maar ik ga ervan uit dat Hans van Veggel, Klaas Hummel, Cees Hakstege, Marcel Kokkeel en aantal andere hoofdrolspelers hun advocaten nog wel even laten kijken of dit boek aanleiding geeft tot het nemen van juridische stappen, al was het alleen al vanwege laster. Het schrijven van een goede roman is geen sinecure, blijkt maar weer eens.

calvin visscher zegt:
juni 30, 2013 om 10:50 pm
Beste Ruud,
Hartelijk dank voor deze vileine en ietwat denigrerende recensie. Ik heb me erg geamuseerd, zo masochistisch ben ik dan ook wel weer. Enkele vastgoedvrienden vroegen me bij de publiekspresentatie van De Vastgoedvriend vorige week of ik je gevraagd had de ‘sleutel’ of de ‘code’ van de sleutelroman openbaar te maken om zo meer publiciteit te genereren. Niets is minder waar. Elke interpretatie of invulling van personages komt voor jouw rekening. Overigens, als je de roman een mislukte sleutelroman noemt, is het vreemd dat je de sleutel direct weet te geven. Jammer dat je er bij de publiekspresentatie zelf niet was of je recensie even vooraf hebt laten lezen. In dat geval had ik er 17 foutieve aannames en suggesties uit kunnen halen en had mijn familie je de familiegeschiedenis waar je geen touw aan vast kon knopen kunnen uitleggen. Maar goed, hoor en wederhoor is geen sterk punt meer van journalisten tegenwoordig. Overigens was Vasco van der Boon er wel. Hij wilde geen exemplaar cadeau krijgen, maar wel een kopen. Door jouw recensie leek het of hij en Gerben van der Marel mij hulp of ondersteuning hadden gegeven bij mijn roman. Het tegendeel is waar. Zij hebben geen enkele bemoeienis gehad bij De Vastgoedvriend, maar hebben wel trouw verslag gedaan van het vastgoedfraudeproces, ook voor de dagen dat ik er niet was. En dat heb ik in de verantwoording weergegeven. Jou heb ik overigens tijdens het proces geen enkele keer gezien, maar misschien verandert dat bij het hoger beroep. En smaad en laster? Kuifje krijgt een proces aan zijn broek? Succes met je eigen boek over Property Finance. Je zal er geen Tegel of Loep mee winnen, maar ik zal het zeker lezen.
Calvin Visscher

Waarom je bij BoekenBalie moet zijn voor al je tweedehands boeken:

• Bestel je voor 15:00 uur? Dan vliegt het dezelfde dag nog jouw kant op!
• Meer dan 400.000 tweedehands boeken om uit te kiezen
• We checken alle boeken eigenhandig
• Vanaf 40 euro of bij 4 boeken is de verzending op onze rekening
• 30 dagen retourgarantie