Eggink, Clara - Het schiereiland (1942)

Eggink, Clara - Het schiereiland

Verzamelde gedichten

’s-Gravenhage, A.A.M. Stols, 1942, vierde druk

Gebonden. Halflinnen. Uitgeversvignet op voorplat. Titel in goud op de rug
12 x 20 cm.
60 Bladzijden

ALS NIEUW
Ex libris op eerste schutblad
Na haar bekroning (Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs) door de Maatschappij der Nederlandsche Letterkunde, in 1940, heeft Clara Eggink haar verzen verzameld in een enkel boekje, dat dus een herdruk bevat van Schaduw en Water (1934), een herdruk van Het Schiereiland (1938), en enkele gedichten, die zij buiten deze beide bundels had gepubliceerd. Ze kon die samenvatten onder den titel Na Tien Mei. Alles bij elkaar beslaat haar poëzie uit ruim zes jaar geen zestig bladzijden. Men zal haar geen veelschrijfster noemen.

Ik lees een boek, ik schrijf een brief,
Ik kom bij jou, wij praten.
Die dingen zijn mij even lief
Ik kan ze ook wel laten.

Verloren luidt de titel van het gedicht, dat met deze regels aanvangt, en het bezingt de verloren illusie van iemand, voor wie het dagelijksche geluk onverschillig is geworden, - althans in zijn concrete gedaante willekeurig vervangbaar. Dit besef nu, dat het geluk, waarop wij eenmaal al onze zinnen hadden gezet, in werkelijkheid toch niet aan onze verwachting beantwoordt, zoodat wij al blij mogen zijn, wanneer het niet geheel in ongeluk verkeert, is zeker een eigenaardig uitgangspunt van dichterlijk gevoel, omdat het een uiterst gemengd besef blijft. Meestal zal een jong dichteres haar loopbaan beginnen in een atmosfeer van stralende verrukking, of anders in een mist van wanhoop of weemoed. De berusting komt dan later, als ze ooit komt. Maar de onverschilligheid wordt buiten de poëzie gehouden, of ze wordt norsch in de wanhoop betrokken. De onverschilligheid is in zich zelve ondichterlijk. Haar te belijden, en haar dadelijk aan het begin van een boek te belijden, zonder stoutemeisjes-achtige kwaadaardigheid, die den toon voert van ‘het kan me lekker nu toch niet meer schelen!’, doch integendeel gelaten en berustend, ja zelfs met behoud van alle poëzie, die er nog van te beleven is: - ‘Die dingen zijn mij even lief; Ik kan ze ook wel laten’ - het is een ongewone handelwijze voor een dichter, en - a fortiori - voor een dichteres…

Anton van Duinkerken

Clara Hendrika Catharina Clementine Helène Eggink (Utrecht, 18 april 1906 - Scheveningen, 3 maart 1991) was een Nederlands dichteres, prozaschrijfster en vertaalster.
Over haar relatie met Bloem schreef ze in 1977 de biografische schets Leven met J.C. Bloem, met de openingszin:
"Een ding staat voor mij wel als een paal boven water: wij hadden bij elkaar moeten blijven, J.C. Bloem en ik".

Kosten van verzending (Nederland: € 3,92; België: € 7,60) ten laste van koper