Het nummer Lazarus heeft veel betekenis op zowel persoonlijk als symbolisch niveau. Het is een eerbetoon aan de bijbelse figuur die weer tot leven werd gebracht, wat parallellen trekt naar Bowie's eigen strijd met zijn gezondheid en de mogelijkheid van een soort wedergeboorte. De tekst en de sfeer van het nummer stralen zowel melancholie als hoop uit, wat aangeeft dat Bowie zich bewust was van zijn situatie maar ook de schoonheid van het leven waardeerde, zelfs in het aangezicht van de dood.
Lazarus werd over het algemeen zeer goed ontvangen door zowel het publiek als critici. Er waren lofuitingen voor de emotionele diepgang en de krachtige uitvoering van Bowie. Mensen waren geraakt door de thema's van leven, dood en wedergeboorte die door het nummer heen lopen. Critici prezen ook de muzikale innovatie van het nummer en hoe het perfect paste in het grotere geheel van het Blackstar-album, dat ook als een artistieke mijlpaal wordt beschouwd.
In de muziekvideo van Lazarus zien we enkele krachtige thema's, waaronder de worsteling met de dood, isolatie en de zoektocht naar betekenis. Bowie verschijnt in de video als een soort spirituele gids, gekleed in een ziekenhuisoutfit en met zijn ogen verbonden, terwijl hij zijn verhaal vertelt vanuit een plaats van kwetsbaarheid. De set en beelden geven een droomachtige en soms sinistere sfeer die de kijker doet nadenken over de fragiliteit van het leven.
Het album Blackstar, en met name het nummer Lazarus, markeert een cruciaal punt in David Bowie's carrière. Het is zijn laatste album, uitgebracht slechts twee dagen voor zijn overlijden. Het album is een weerspiegeling van zijn artistieke evolutie en zijn confrontatie met de dood. Het bevat experimentele elementen en geeft inzicht in zijn gedachten en emoties in de laatste maanden van zijn leven, wat het een waardevol document maakt van zijn veelzijdige muzikale kandidatuur en persoonlijkheid.
Lazarus reflecteert op Bowie's leven en carrière door zijn ervaringen en emoties op een eerlijke manier tot uitdrukking te brengen. De tekst bevat verwijzingen naar zijn verleden, maar ook naar de onontkoombare realiteit van zijn dood. Het nummer kan worden gezien als een afsluiting en als een manier voor Bowie om zijn publiek te laten weten dat, hoewel hij misschien zal verdwijnen, zijn geest en creativiteit zullen voortleven. Het is een krachtige boodschap over de impact van kunst en de betekenis van leven en dood.